Για το Άλσος της Φιλαδέλφειας και το ρυθμιστικό

 

Μετά τις εκλογές και αφού μου έμεινε λίγος χρόνος να μελετήσω τις αλλαγές που έρχονται με βάση το νέο νόμο για το ρυθμιστικό της Αθήνας που συζητείτε στη Βουλή αυτές τις ημέρες, μπορώ να διατυπώσω κάποιες πρώτες σκέψεις για το θέμα με βάση:

α)  την εμπειρία μου σαν Πρόεδρος και ενεργό μέλος για πολλά χρόνια στον Περιβαλλοντικό Σύλλογο Νοτιοδυτικής Λευκάδας «ΣΑΠΦΩ», όπου αντιμετώπισα για πολλά χρόνια δύσκολα περιβαλλοντικά προβλήματα, τα οποί και λύσαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο  και έτυχε να έχουμε και χρόνιες συγκρούσεις με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που έφτασαν μέχρι το Σ.τ.Ε.

β) την καθημερινότητά  μου σαν κάτοικος του Δήμου Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας, αλλά  και σαν άμεσος γείτονας και επισκέπτης  του άλσους της Φιλαδέλφειας

γ) Τη δράση μου σαν ενεργός πολίτης και τις απόψεις μου και τέλος (θα το βάλω και αυτό μέσα) την αγάπη μου για τον αθλητισμό και ιδιαίτερα για  το ποδόσφαιρο και εξυπακούεται  για τους ναούς του ποδοσφαίρου τα γήπεδα.

Θέλω να αρχίσω λίγο ιστορικά για την περιοχή: Πριν το σεισμό υπήρχε το γήπεδο της ΑΕΚ και ένα πολύ όμορφο Άλσος. Σαν κάτοικοι και γείτονες του γηπέδου και του άλσους απολαμβάναμε τότε το άλσος με ζωολογικό κήπο, καφετέρια  και χώρους για παιχνίδι για τα παιδιά μας και τα παιχνίδια της ΑΕΚ, με μικροπροβλήματα που άρχιζαν από τις απαγορεύσεις της Τροχαίας στη μετακίνηση μας με αυτοκίνητο   προς το σπίτι μας την ώρα του αγώνα, προβλήματα στάθμευσης και κυκλοφορίας αλλά και προβλήματα που δημιουργούνταν από οργανωμένες μετακινήσεις κυρίως φιλοξενούμενων οπαδών που αρκετές φορές δεν είχαν και τις καλύτερες διαθέσεις.

Αργότερα γκρεμίστηκε το γήπεδο, ησύχασε η γειτονιά από το κυκλοφοριακό και τα αυτοκίνητα, χάσαμε τα μεγάλα ματς που είχαμε την ευκαιρία να βλέπουμε οι ποδοσφαιρόφιλοι της γειτονιάς (ακόμα και ο κοντινός Απόλλωνας είχε υποβιβαστεί στα τάρταρα της Δ Εθνικής και δεν έδινε ευκαιρίες για να δεις κάτι ποιοτικό) αλλά και το άλσος τράβηξε την ίδια φθίνουσα πορεία με το γήπεδο και τη γύρω περιοχή. Δυο φορές κινδύνεψε να καεί, ο ζωολογικός κήπος διαλύθηκε, ο τόπος βρώμισε, τα δένδρα αρρώστησαν, η λίμνη άδειασε, ο Κένταυρος έκλεισε, ούτε τουαλέτες δεν υπάρχουν ποια, τα παιδιά εξαφανίστηκαν και στη θέση τους βρήκαν χώρο αδέσποτα σκυλιά και άρρωστα άτομα, ο τόπος γέμισε ξερόχορτα και τσουκνίδες και οι επισκέπτες όλο και περισσότερο σπανίζουν.

Αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα που βιώνουμε οι περίοικοι και ασφαλώς δεν μας αρέσει αλλά δεν τιμάει και τη γειτονιά μας αυτή η εικόνα της εγκατάλειψης.

Τώρα ξαφνικά εδώ και ένα χρόνο περίπου από όταν ο Μελισανίδης επέλεξε να επαναφέρει την ιδέα για γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια, κρυφό πόθο των απανταχού ΑΕΚτζήδων, ένα άλλο κλίμα και ένας άλλος αέρας δημιουργήθηκε στη πόλη μας. Νέα μαγαζιά άνοιξαν, τα ενοίκια ανέβηκαν ξαφνικά και το γεγονός έφερε όπως ήταν φυσικό συζητήσεις και αντιθέσεις.

Εκλογές έγιναν πρόσφατα και όλοι οι υποψήφιοι τοποθετήθηκαν για το θέμα του γηπέδου και για το θέμα του άλσους. Έτσι από το αποτέλεσμα φάνηκε ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού της Νέας Φιλαδέλφειας και της Νέας Χαλκηδόνας επιθυμεί να γίνει το γήπεδο με σεβασμό στους πολεοδομικούς και περιβαλλοντικούς κανονισμούς.  Ίσως δεν πρόλαβαν να μελετήσουν και να τοποθετηθούν για το θέμα του ρυθμιστικού το οποίο όμως είναι υποχρέωση της επιτροπής της Βουλής και των κομμάτων να καλέσει τους τοπικούς φορείς και συνδυασμούς να πάρουν θέση κατά τη συζήτηση στη Βουλή.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον συνέβησαν και διάφορα παρατράγουδα τα οποία έχουν σαν βάση τη γενικότερη οικονομική κρίση, την περιθωριοποίηση μεγάλων κομματιών της νεολαίας, τον εκφασισμό της κοινωνίας και την εκμετάλλευση των νέων και συνήθως ανέργων από αλλότρια συμφέροντα που βρίσκουν ευκαιρίες να εγκατασταθούν με τον τσαμπουκά, τις απειλές   και τον εκφοβισμό. Αυτές οι ενέργειες είναι φανερό από το αποτέλεσμα των εκλογών στο Δήμο Φιλαδέλφειας – Χαλκηδόνας ότι δεν βρίσκουν έδαφος στη τοπική μας κοινωνία, αντίθετα από αλλού όπου δεν υπάρχει η αντίστοιχη πολιτιστική κληρονομιά και κουλτούρα του δημοκρατικού πλούτου των προσφύγων της Μικρασίας.

Και έρχεται τώρα το ρυθμιστικό για να δώσει λύσεις σε αυτά τα προβλήματα τα οποία θέλουμε δεν θέλουμε είναι υπαρκτά και μέχρι τώρα δεν έχουμε δώσει λύσεις εμείς σαν κάτοικοι ούτε σαν Δήμος. Δηλ δεν έχει ευθύνη ο Δήμος για την εγκατάλειψη του άλσους; Και δεν είναι αυτός που πρώτος έδωσε χώρο στη Κυβέρνηση να αναθέσει σε άλλο φορέα τη διαχείρισή του; Και δεν υπάρχουν άλλοι Δήμοι στην Ελλάδα που ζητούν μετ’ επιτάσεως να μετατραπούν τα άλση τους σε Μητροπολιτικά πάρκα; Και το κράτος δεν έχει ύψιστη συνταγματική υποχρέωση να προστατέψει το άλσος και τα δάση;

Αυτά τα εισαγωγικά και θα επανέλθω στις λεπτομέρειες των ρυθμίσεων και στους κινδύνους που εγκυμονούντα ι .